Minggu, 18 Maret 2012

Vierra_Seandainya


Seandainya

intro: Bm G A 5x
Bm               G            A
kelak kau kan menjadi hidupmu sendiri
Bm        G                      A
melukai kenangan yang telah kita lalui
Bm             G               A
yang tersisa hanya aku sendiri di sini
Bm               G              A
kau akan terbang jauh menembus awan
Bm            G              A
Memulai kisah baru tanpa diriku
[chorus]
D                 A         F#        Bm    A
seandainya kau tahu ku tak ingin kau pergi
G                A
Meninggalkanku sendiri bersama bayanganku
D                 A      F#          Bm    A
seandainya kau tahu aku kan selalu cinta
G               A
Jangan kau lupakan kenangan kita selama ini
Bm G A 2x
Bm               G            A
kelak kau kan menjadi hidupmu sendiri
Bm        G                      A
melukai kenangan yang telah kita lalui
Bm             G               A
yang tersisa hanya aku sendiri di sini
Bm               G              A
kau akan terbang jauh menembus awan
Bm            G              A
Memulai kisah baru tanpa diriku
chorus:
D                 A         F#        Bm    A
seandainya kau tahu ku tak ingin kau pergi
G                A
Meninggalkanku sendiri bersama bayanganku
D                 A      F#          Bm    A
seandainya kau tahu aku kan selalu cinta
G               A                  G A
Jangan kau lupakan kenangan kita selama ini
G  A
selama ini
D                 A         F#        Bm    A
seandainya kau tahu ku tak ingin kau pergi
G                A
Meninggalkanku sendiri bersama bayanganku
D                 A      F#          Bm    A
seandainya kau tahu aku kan selalu cinta
G               A
Jangan kau lupakan kenangan kita selama ini
Bm G A 3x Bm


Hantuku Pembantunya


Hantuku Pembantunya.
Pada suatu hari, ada 3 orang sahabat yang sedang berlibur ke Villa salah satu teman mereka.
Tama : “Eh! Udah pada siap belom sih? Lama banget! Cepetan kenapa?”
Aulia : “Sabar bentar dong! Tasku berat nih.”
Vibra : “Emang isi tas kamu apaan sih? Kamu bawa bom yah?”
Aulia : “Enak aja, ini kan isinya barang-barang aku.”
Tama : “Cepetan mobil udah siap tuh! Kamu yang ngajak kok kamu yang lelet.”
Aulia : “Iya, uda siap. Santai aja dong!”
Mang Teddy : “Non, udah siap belom?” (teriak di depan rumah)
Aulia : “Iya bentar pak, berat nih.”
Mang Teddy : “Sini biar mamang bantuin.”
Setelah semua naik mobil jazznya Aulia.
Mang Teddy : “Mau ke Villa yang mana non?”
Tama : “Iya deh, yang Villanya banyak.”
Aulia : “Yang di puncak lah, emang mau yang dimana lagi?”
Mang Teddy :” hahaha, cuman becanda kok non.”
Aulia : “Huh, dasar.”
Setelah cukup lama dalam perjalanan.
Aulia : “Ehh, udah malem nih.”
Vibra : “Emang kenapa sih? Kan bisa tidur di mobil.”
Ketika dijalan, tiba-tiba ada sesuatu yang bergerak.
Tama : “Ehh, apaan tuh?”
Vibra : “Ah, paling juga apa.”
Aulia : “Ehh, jangan gitu. Kita harus lihat itu apaan.”
Vibra : “Ahh, cerewet banget sih! Kalau mau keluar, terserah. Aku di mobil aja!”
Semuanya keluar dari mobil, tapi Vibra tetap di dalam mobil.
Tama : “Ya ampun, ada kucing ketabrak! Parah banget nih Mang Teddy.”
Aulia : “Kasian banget.”
Mang Teddy : “Waduh, kucing hitam lagi yang ketabrak. Dapet sial gak ya?”
Vibra ikeluar dari mobil dan berkata...
Vibra : “Udah tinggalin aja. Ngapain kucing kampung kayak gitu diurusin?”
Vibra pun marah. Akhirnya mereka meninggalkan kucing tersebut.
Akhirnya setelah perjalanan jauh, mereka pun sampai.
Mang Teddy : “Non, laper nih. Hehehe.”
Tama : “Hah? Sama dong pak. Hahaha.”
Aulia : “Yaudalah masuk dulu, sekalian naruh barang kita.”
Tama dan Vibra : “AYYOO!”
Lalu ada seorang ibu-ibu yang muncul tiba-tiba di depan mereka.
Semua : “AAAAAAAAA!” (Dengan muka kaget)
Aulia : “Duh, si ibu ngagetin aja.”
Ibu Nani : “Maaf deh non, hahaha.”
Aulia : “Iya, gapapa kok bu. Yaudah, yuk kita ke atas.”
Semua : “Ayo.”
Setelah ke lantai atas.
Aulia : “Yah, kok aku sekamar ama dia sih?”
Vibra : “Kenapa? Kamu gak suka?”
Tama : “Udah, jangan berantem deh.”
Vibra : “Yaudah deh, aku ke kamar dulu. Terserah kamu mau tidur sama aku atau gak!”
Vibra pun masuk ke dalam kamar dengan kesal.
Ibu Nani : “Non, gak makan dulu...”
BBRRRRAAAKK! Belum sempat Ibu Nani selesai bicara, Vibra sudah membanting pintu.
Ibu Nani : “Yaudah kalau kalian sudah menaruh barang-barang kalian, cepat kebawah ya.
Semua : “Iya Bu.”
Aulia : “Tam, kok rasanya aku merinding ya?”
Tama : “Ul, jangan mulai deh. Jangan bikin aku takut. Mending kita naruh tas, abis itu langsung ke bawah.”
Mereka pun masuk ke kamar masing-masing.
Aulia : “Vib, kamu gak ke bawah?”
Vibra : “gak ah, males. Aku mau tidur.”
Aulia : “Yaudah deh, aku tinggal dulu.”
Tiba-tiba ada suara-suara aneh yang terdengar di telinga Vibra. Vibra pun mulai ketakutan dan akhirnya lari ke lantai bawah.
Vibra : “Wwwaaaaa!” (Teriak histeris)
Tama : “Kenapa kamu? Ngagetin aja.”
Vibra : “Gapapa, gapapa.”
Aulia : “Ow, aku kira kenapa. Yaudah kita makan yuk?
Setelah selesai makan, ternyata Vibra masih saja ketakutan karena kejadian tadi. Dan dia memutuskan untuk pergi ke kamarnya.
Vibra : “Aduh, kok ada suara itu lagi sih?” (Dia pun menutupi telinganya dengan tangan, karena takut.”
Aulia : “Ehh, ngomong-ngomong Vibra kemana ya?”
Tapi tidak ada yang menjawab.
Aulia : “Yaudah deh, aku cari sendiri aja.”
Aulia pun naik ke lantai atas untuk mencari Vibnra.
Aulia : “Vib, kamu dimana?”
Vibra : “Ha? Aku disini.”
Aulia : “Dimana?”
Vibra pun muncul tiba-tiba.
Aulia : “Ahh kamu, ngagetin aja. Kamu ngapain disini sendirian? Gak ke bawah?”
Vibra : “Enggak deh, aku capek.”
Aulia : “Yaudah deh, aku tinggal ya.”
Aulia merasa aneh dengan sikap Vibra, dan akhirnya Aulia menceritakannya kepada Tama.
Tama : “Ha? Serius? Tapi ada benernya juga sih, soalnya tadi dia kan tiba-tiba teriak-teriak gak jelas. Mending kita tanya sama Vibra deh, kita paksa dia buat ngomong!”
Aulia : “Oke!”
Lalu mereka pergi ke lantai atas.
Tama : “Vib, kita mau ngomong sama kamu. Kamu tadi kenapa sih? Kita ngerasa aneh sama tingkat laku kamu.”
Vibra : “Hah? Aku? Aku gak....gak...gak kenapa-kenapa kok.”
Tama : “Udah kamu ngomong aja sama kita.”
Vibra : “Yaudah oke. Jadi sebenernya tadi ada suara-suara aneh gitu.”
Aulia : “Hah? Gak mungkin deh kalau disini ada hantu.”
Vibra : “Aku serius. Aku gak bohong! Lagian ngapain aku bohong? Gak ada untungnya juga kan?”
Tama : “Uda deh, mending skarang kita tidur aja.”
Setelah semuanya masuk ke kamar masing-masing, Aulia segera ke bawah.
Aulia : “Bu, selama ini ada kejadian aneh gak di Villa?”
Ibu Nani: “Gak ada apa-apa kok non. Emangnya ada apa non?”
Aulia : “Temen aku katanya tadi ada yang denger suara-suara gitu bu.”
Ibu Nani : “Oh, yang itu ya. Kalau yang itu mah saya non.”
Aulia : “Hah? Ibu?”
Ibu Nani: “Iya non, habis temen non itu nyebelin.”
Tiba-tiba Mang Teddy datang.
Mang Teddy : “Non, mungkin non Vibra kena sial gara-gara kucing hitam tadi.”
Aulia : “Haha, bukan pak. Ternyata itu kerjaan Bu Nani.”
Mang Teddy : “Hah? Iseng banget sih ibu.”
Aulia : “Yaudah, sekarang mending kita bilang ke Vibra dulu. Kasian dia masih ketakutan.”
Lalu Aulia, Ibu Pengurus dan Mang Teddy menuju lantai atas dan menceritakannya kepada Vibra.

Gadis Desa



Gadis Desa
Kelompok :
  • Adam Iqbal S. (01)
  • Alifa Karisma (02)
  • Cindy Rosalina
  • Resti Widayanti (19)
  • Silvia Vetta M. (28)
Ing sawijining desa, ana kembang desa sing ayu banget. Jenenge Alifa. Alifa pengen banget ngadu nasib ing Surabaya. Alifa banjur njaluk ijin menyang ibune.
Alifa : “Bu, napa angsal kula tindak menyang Surabaya?”
Ibu : “kowe kate lapo nduk menyang Surabaya?”
Alifa : “Kula arep pados penggawean kaliyan ngerubah nasib bu.”
Ibu : “Tapi nduk, urip ing Surabaya iku ora kaya urip ing Desa. Urip ing Surabaya iku susah banget. Susah golek duwek.”
Alifa : “Tapi bu, yen misale kita kerja keras, ya bisa entuk arta katah.”
Ibu : “Aja dhisik nduk, kowe isih cilik. Ibumu iki wedi yen kowe kenapa-napa.”
Alifa : “Oh, inggih bu.”
Alifa banjur ninggalake Ibune banjur mlaku-mlaku. Moro-moro, Alifa ketemu Resti lan Silvia. Resti sengaja nabrak Alifa.
Resti : “He, kowe nggolek masalah ta karo aku?”
Silvia : “Kowe iku ojo nggolek masalah wae.”
Alifa : “Oh, iyo. Aku nyuwun sepura. Aku ora sengaja.”
Resti : “Yoweslah, saiki kowe tak ampuni. Tapi ojo dibaleni maneh loh.”
Alif : “Iyo.”
Ing omah, ibu bingung golek duwek. Amarga ibu duwe utang karo wong. Ibu moro-moro kilingan Alifa.
Ibu : “Opo aku ngijinno Alifa budal menyang Surabaya wae yo? Tapi piye yen mengko Alifa kenapa-napa?”
Moro-moro Alifa treko ing omah.
Alifa : “Assalamu’alaikum Wr.Wb.”
Ibu : “Wa’alaikumsalam Wr.Wb. Fa, opo kowe temenan pengen ngadu nasib ing Surabaya?”
Alifa : “Inggih bu. Kula pengen banget pados penggawean wonten Surabaya.”
Ibu : “Tapi kowe arep tinggal ing endi?”
Alifa : “Kula bisa ngekos utawa tinggal wonten kanca kula bu.”
Ibu : “Yowes, Ibu ngijinno kowe budal menyang Jakarta.”
Alifa : “Saestu bu?”
Ibu : “Iyo fa.”
Alifa resik-resik klambi lan pamit menyang Ibune.
Alifa : “Bu, kula pamit rumiyin.” (karo salim nang Ibune).
Ibu : “Iyo fa. Sing ati-ati yo ing Surabaya.”
Alifa : “Inggih bu.”
Nyatane, Resti lan Silvia yo budal menyang Surabaya. Resti lan Silvia teka dhisik ing Surabaya.
Resti : “Wah, Surabaya iku gedhe banget yo?”
Silvia : “Iyo, Surabaya iku gedhe banget timbang desa Bojong Kenyot.”
Resti : “Hus, kowe iki yen ngomong asal wae. Bojong Kenyot paling mek sak upile Surabaya.”
Silvia : :Iyo paling.”
Moro-moro, ana gedung sing lawange ditulisi open. Lan ana wong Bule melbu kono.
Silvia : “Lho mas-mas, ojo melbu ing kono.”
Resti : “Ono opo ta Sil?”
Silvia : “Iku loh, ana wong melbu open. Mengko piye yen gosong?”
Resti : “Oh iyo. Mas ojo melbu ing kono.”
Moro-moro ono wong Papua metu tekan gedung.
Resti : “Lho kan, kowe dadi gosong.”
Silvia : “hahaha, salahe dewe.”
Resti : “Lha wong wes dikandani ojo melbu kono, yo ngetet wae.”
Wong lanang sing ganteng banget moro-moro marani Resti lan Silvia.
Iqbal : “Iku guduk oven sing gawe manasi jajan. Open iku artine buka.”
Resti lan Silvia mlongo ndelok gantenge wong iku.
Resti : “Waduh sil, Surabaya iku dadakno ono malaikate.”
Silvia : “Iyo res. Malaikate ganteng banget. Kaya Brad Pitt.”
Resti : “Iki anake Brad Pitt paling yo? Gantenge ora ketulungan.”
Iqbal : “haha, aku guduk anake Brad Piit. Kenalno, jenengku Iqbal.”
Moro-moro Resti lan Silvia ngerebutno Iqbal.
Resti : “Mas, gelem dadi bojoku gak?” (karo nggandeng tangane Iqbal).
Silvia : “Lho? Mas Iqbal iki geleme karo aku.” (karo narik tangane Iqbal).
Resti : “Ora iso.”
Silvia : “Wani piro?”
Iqbal : “Wes wes, ojo padha ngerebutna aku wae.”
Moro-moro ana arek wedok kecopetan. Iqbal banjur nulungi wong wedok iku.
Alifa : “Tolong....Tolong....”
Iqbal njupuk tase tekan copet lan ngekeki nang Alifa.
Alifa : :Matur suwun banget mas.”
Iqbal : “Iyo, ora popo.”
Iqbal ndeloki Alifa. Iqbal banjur tresno karo Alifa.
Iqbal : “Kenalno, jengeku Iqbal.”
Alifa : “Jenengku Alifa.”
Resti lan Silvia moro-moro ngamuk.
Resti : “AAAAAAAAAAAAA!!! Mas Iqbal jahat!!”
Silvia : “Wes kadung seneng, dadakno kaya ngene. Nasiiib...Nasiiib.”
Bengine, Alifa dulinan Suling. Moro-moro Iqbal teko.
Iqbal : “Dadakno kowe iku pinter maen suling yo?”
Alifa : “Enggak pinter banget kok.”
Resti lan Silvia ngerti yen Alifa lan Iqbal lagi berdua-duaan. Moro-moro, Resti lan Silvia marani Alifa kate ngamuk-ngamuk.
Resti : “Kowe iku mesti ganjen yo? Gak ndek desa, gak ndek kene pancet wae. (karo narik tangane Alifa).
Silvia : “Kancane iku mbok dibagi ngunug loh. Ojo kabeh wong lanang kowe rebut.”
Resti : “Wes ngerti aku lan Silvia iki ora laku-laku. Mbok dikeki siji ngunu loh.”
Silvia : “Iyo, aku lan Resti kan opra laku-laku. Dadi mbok yo dikeki siji ngunu loh.”
Resti : “LHO?! Berarti awak dewe iku secar5a gak langsung ngomong yen awak dewe elek sil.”
Silvia : “Oh iyo yo.”
Resti : “Wes, gapopo. Aku lanjutno ngamuke.”
Iqbal : “kowe iku kenapa ta? Iri wae karo Alifa? Lha pancen Alifa ayu, makane payu terus.”
Silvia : “Tapi masyo ayu, yo biasa wae ta. Ojo ngerebutan ngunu?”
Iqbal : “Lho? Lha sing ngerebut iku loh sopo? Wong aku dewe kok sing gelem karo Alifa.”
Resti : “Yo masyo ngunu, ojo genit talah.”
Iqbal : “He, Alifa iku gak genit. Pancen Alifa ayu makane wong lanang akeh sing seneng. Guduk amarga genit. Alifa lak ora duwe masalah ta karo kowe. Terus kowe lapo ngilok-ngilokno Alifa terus?”
Silvia : “Iyo yo. Alifa kan ora duwe salah karo awak dewe.”
Resti : “Iyo pisan se. Yoweslah fa, aku ngaku salah karo awakmu. Aku njaluk sepura sing akeh.”
Silvia : “Iyo fa, aku pisan.”
Alifa : “Iyo, kowe wes tak sepurani kok.”
Silvia : “Dadi saiki awak dewe dadi kanca?”
Alifa : “Iyo.”
Iqbal : “Lha, ngunu lak enak ta.”
Akhire, Resti lan Silvia nyadar yen duwe salah akeh menyang Alifa. Lan njaluk sepura sing akeh.