Gadis Desa

Gadis Desa

Kelompok :

• Adam Iqbal S. (01)
• Alifa Karisma (02)
• Cindy Rosalina
• Resti Widayanti (19)
• Silvia Vetta M. (28)

Ing sawijining desa, ana kembang desa sing ayu banget. Jenenge Alifa. Alifa pengen banget ngadu nasib ing Surabaya. Alifa banjur njaluk ijin menyang ibune.

Alifa : “Bu, napa angsal kula tindak menyang Surabaya?”

Ibu : “kowe kate lapo nduk menyang Surabaya?”

Alifa : “Kula arep pados penggawean kaliyan ngerubah nasib bu.”

Ibu : “Tapi nduk, urip ing Surabaya iku ora kaya urip ing Desa. Urip ing Surabaya iku susah banget. Susah golek duwek.”

Alifa : “Tapi bu, yen misale kita kerja keras, ya bisa entuk arta katah.”

Ibu : “Aja dhisik nduk, kowe isih cilik. Ibumu iki wedi yen kowe kenapa-napa.”

Alifa : “Oh, inggih bu.”

Alifa banjur ninggalake Ibune banjur mlaku-mlaku. Moro-moro, Alifa ketemu Resti lan Silvia. Resti sengaja nabrak Alifa.

Resti : “He, kowe nggolek masalah ta karo aku?”

Silvia : “Kowe iku ojo nggolek masalah wae.”

Alifa : “Oh, iyo. Aku nyuwun sepura. Aku ora sengaja.”

Resti : “Yoweslah, saiki kowe tak ampuni. Tapi ojo dibaleni maneh loh.”

Alif : “Iyo.”

Ing omah, ibu bingung golek duwek. Amarga ibu duwe utang karo wong. Ibu moro-moro kilingan Alifa.

Ibu : “Opo aku ngijinno Alifa budal menyang Surabaya wae yo? Tapi piye yen mengko Alifa kenapa-napa?”

Moro-moro Alifa treko ing omah.

Alifa : “Assalamu’alaikum Wr.Wb.”

Ibu : “Wa’alaikumsalam Wr.Wb. Fa, opo kowe temenan pengen ngadu nasib ing Surabaya?”

Alifa : “Inggih bu. Kula pengen banget pados penggawean wonten Surabaya.”

Ibu : “Tapi kowe arep tinggal ing endi?”

Alifa : “Kula bisa ngekos utawa tinggal wonten kanca kula bu.”

Ibu : “Yowes, Ibu ngijinno kowe budal menyang Jakarta.”

Alifa : “Saestu bu?”

Ibu : “Iyo fa.”

Alifa resik-resik klambi lan pamit menyang Ibune.

Alifa : “Bu, kula pamit rumiyin.” (karo salim nang Ibune).

Ibu : “Iyo fa. Sing ati-ati yo ing Surabaya.”

Alifa : “Inggih bu.”

Nyatane, Resti lan Silvia yo budal menyang Surabaya. Resti lan Silvia teka dhisik ing Surabaya.

Resti : “Wah, Surabaya iku gedhe banget yo?”

Silvia : “Iyo, Surabaya iku gedhe banget timbang desa Bojong Kenyot.”

Resti : “Hus, kowe iki yen ngomong asal wae. Bojong Kenyot paling mek sak upile Surabaya.”

Silvia : :Iyo paling.”

Moro-moro, ana gedung sing lawange ditulisi open. Lan ana wong Bule melbu kono.

Silvia : “Lho mas-mas, ojo melbu ing kono.”

Resti : “Ono opo ta Sil?”

Silvia : “Iku loh, ana wong melbu open. Mengko piye yen gosong?”

Resti : “Oh iyo. Mas ojo melbu ing kono.”

Moro-moro ono wong Papua metu tekan gedung.

Resti : “Lho kan, kowe dadi gosong.”

Silvia : “hahaha, salahe dewe.”

Resti : “Lha wong wes dikandani ojo melbu kono, yo ngetet wae.”

Wong lanang sing ganteng banget moro-moro marani Resti lan Silvia.

Iqbal : “Iku guduk oven sing gawe manasi jajan. Open iku artine buka.”

Resti lan Silvia mlongo ndelok gantenge wong iku.

Resti : “Waduh sil, Surabaya iku dadakno ono malaikate.”

Silvia : “Iyo res. Malaikate ganteng banget. Kaya Brad Pitt.”

Resti : “Iki anake Brad Pitt paling yo? Gantenge ora ketulungan.”

Iqbal : “haha, aku guduk anake Brad Piit. Kenalno, jenengku Iqbal.”

Moro-moro Resti lan Silvia ngerebutno Iqbal.

Resti : “Mas, gelem dadi bojoku gak?” (karo nggandeng tangane Iqbal).

Silvia : “Lho? Mas Iqbal iki geleme karo aku.” (karo narik tangane Iqbal).

Resti : “Ora iso.”

Silvia : “Wani piro?”

Iqbal : “Wes wes, ojo padha ngerebutna aku wae.”

Moro-moro ana arek wedok kecopetan. Iqbal banjur nulungi wong wedok iku.

Alifa : “Tolong....Tolong....”

Iqbal njupuk tase tekan copet lan ngekeki nang Alifa.

Alifa : :Matur suwun banget mas.”

Iqbal : “Iyo, ora popo.”

Iqbal ndeloki Alifa. Iqbal banjur tresno karo Alifa.

Iqbal : “Kenalno, jengeku Iqbal.”

Alifa : “Jenengku Alifa.”

Resti lan Silvia moro-moro ngamuk.

Resti : “AAAAAAAAAAAAA!!! Mas Iqbal jahat!!”

Silvia : “Wes kadung seneng, dadakno kaya ngene. Nasiiib...Nasiiib.”

Bengine, Alifa dulinan Suling. Moro-moro Iqbal teko.

Iqbal : “Dadakno kowe iku pinter maen suling yo?”

Alifa : “Enggak pinter banget kok.”

Resti lan Silvia ngerti yen Alifa lan Iqbal lagi berdua-duaan. Moro-moro, Resti lan Silvia marani Alifa kate ngamuk-ngamuk.

Resti : “Kowe iku mesti ganjen yo? Gak ndek desa, gak ndek kene pancet wae. (karo narik tangane Alifa).

Silvia : “Kancane iku mbok dibagi ngunug loh. Ojo kabeh wong lanang kowe rebut.”

Resti : “Wes ngerti aku lan Silvia iki ora laku-laku. Mbok dikeki siji ngunu loh.”

Silvia : “Iyo, aku lan Resti kan opra laku-laku. Dadi mbok yo dikeki siji ngunu loh.”

Resti : “LHO?! Berarti awak dewe iku secar5a gak langsung ngomong yen awak dewe elek sil.”

Silvia : “Oh iyo yo.”

Resti : “Wes, gapopo. Aku lanjutno ngamuke.”

Iqbal : “kowe iku kenapa ta? Iri wae karo Alifa? Lha pancen Alifa ayu, makane payu terus.”

Silvia : “Tapi masyo ayu, yo biasa wae ta. Ojo ngerebutan ngunu?”

Iqbal : “Lho? Lha sing ngerebut iku loh sopo? Wong aku dewe kok sing gelem karo Alifa.”

Resti : “Yo masyo ngunu, ojo genit talah.”

Iqbal : “He, Alifa iku gak genit. Pancen Alifa ayu makane wong lanang akeh sing seneng. Guduk amarga genit. Alifa lak ora duwe masalah ta karo kowe. Terus kowe lapo ngilok-ngilokno Alifa terus?”

Silvia : “Iyo yo. Alifa kan ora duwe salah karo awak dewe.”

Resti : “Iyo pisan se. Yoweslah fa, aku ngaku salah karo awakmu. Aku njaluk sepura sing akeh.”

Silvia : “Iyo fa, aku pisan.”

Alifa : “Iyo, kowe wes tak sepurani kok.”

Silvia : “Dadi saiki awak dewe dadi kanca?”

Alifa : “Iyo.”

Iqbal : “Lha, ngunu lak enak ta.”

Akhire, Resti lan Silvia nyadar yen duwe salah akeh menyang Alifa. Lan njaluk sepura sing akeh.